Kolokwialnie mówiąc, środki odurzające to narkotyki. Dokładniej mówiąc, narkotyki to substancje, które nie są pokarmem lub dla których celem użytkownika jest efekt odurzający. Odurzenie to wiąże się z ograniczeniami fizycznymi lub psychicznymi. Wśród środków odurzających, które są dozwolone, a więc nie podlegają karze, znajdują się "używki", takie jak papierosy czy alkohol. Nawet jeśli te dobra konsumpcyjne są dozwolone, to ich używanie może być podobne do innych nielegalnych narkotyków - na przykład marihuany lub konopi: Cannabis (marihuana) lub kokaina - może prowadzić do zmienionego stanu świadomości.
Poza znanymi narkotykami powszechne jest także nadużywanie leków. Należą do nich: antydepresanty, opioidy czy również benzodiazepiny. Te ostatnie to leki o działaniu między innymi uspokajającym, rozluźniającym mięśnie. Oprócz znanych leków dozwolone jest również stosowanie konopi (marihuany) jako leku. Rząd federalny pracuje obecnie nad ogólną legalizacją marihuany, która ma nastąpić w 2024 roku.
Przede wszystkim, w ramach Prawo karne Bardzo istotne jest dokładne przyjrzenie się środkom odurzającym. Na przykład ustawa o środkach odurzających (Betäubungsmittelgesetz, BTMG) oferuje bogactwo norm, które regulują między innymi czyny karalne w odniesieniu do środków odurzających. Tak jest również w przypadku § 29 BTMG.
§29 Ustawa o obrocie środkami odurzającymi - wykroczenia
(1) Kara pozbawienia wolności nieprzekraczająca pięciu lat lub kara pieniężna nakładana jest na każdego, kto
1) uprawia, wytwarza, handluje, przywozi, wywozi, sprzedaje, wydaje, w inny sposób wprowadza do obrotu, nabywa lub w inny sposób uzyskuje środki odurzające bez zezwolenia,
2. wytwarza bez zezwolenia preparat wyłączony (§ 2 ust. 1 nr 3),
3) posiada środki odurzające nie będąc jednocześnie w posiadaniu pisemnego zezwolenia na ich nabycie.
[...]
Sekcja 29 nie jest tu wyczerpująca. Niemniej jednak zawiera on lub jest centralną normą prawa narkotykowego. Celem tej normy jest objęcie nielegalnego obrotu BTM, takimi jak marihuana czy kokaina, i uczynienie go karalnym. Już samo brzmienie normy wskazuje, że ustawodawca chce spenalizować niemal każdą możliwość obrotu. W razie wątpliwości każdy sposób uzyskania lub przekazania podpada pod "inny sposób". Prawdopodobnie najważniejszą cechą § 29 jest słowo "nielegalny". W zasadzie wszystko, co podlega zezwoleniu, a co nie występuje w konkretnym przypadku, jest bezprawne. Zatem zezwolenie skutkuje wyłączeniem przestępstwa.
W przypadku oskarżenia o popełnienie wykroczenia zadaniem adwokata BTM jest całościowe zapoznanie się ze stanem faktycznym sprawy i wstępne rozpatrzenie możliwości uzyskania zezwolenia. W ten sposób bada się, czy dane wykroczenie wymagało zezwolenia, czy też nie. W razie wątpliwości może zaistnieć również przypadek wyjątkowy. Możliwe do pomyślenia pozwolenie ma miejsce w przypadku recepty na medyczną marihuanę.
Raz po raz powołuje się na § 3 BTMG. Reguluje on kwestię zezwolenia na obrót środkami odurzającymi. Paragraf 1 sekcji 3 BTMG stanowi, że zezwolenie jest wymagane, jeżeli ktoś chce uprawiać, produkować, handlować, importować, przekazywać, sprzedawać, w inny sposób wprowadzać do obrotu, nabywać lub produkować zwolnione preparaty środków odurzających bez obrotu nimi. Musi to być zatem BTM, który został wymieniony w załącznikach I-III BTMG. Regulują one BTM, które nie nadają się do obrotu, BTM, które nadają się do obrotu, ale nie są dostępne na receptę oraz BTM, które nadają się do obrotu i są dostępne na receptę.
Uprawa najczęściej dotyczy roślin lub grzybów. Przykładami są: Cannabis, szałwia aztecka lub magiczna, mak turecki lub mak opiumowy. Sama uprawa ma na celu wytworzenie środków odurzających. W tym kontekście sukces nie jest bezpośrednio ważny. Nawet jeśli ze względu na specyficzne wymagania rośliny wobec środowiska nie ma substancji aktywnych, to cecha uprawy jest obecna. Sama uprawa obejmuje siew, pielęgnację i hodowlę.
Stąd też prawie każde działanie na nich będzie oznaczone jako kultywowanie. Uprawa, w rozumieniu tego prawa, musi być również dokonywana przez wolę człowieka. Jeśli wzrost rośliny jest wyłącznie procesem natury bez udziału człowieka, to nie jest to uprawa. Przykładem tego może być wzrost konopi poprzez rozrzucony pokarm dla ptaków lub dziki wzrost grzybów, które mogą być nadużywane.
Motyw uprawy również nie jest istotny. Czy robi się to w celach religijnych, politycznych, ekonomicznych, artystycznych czy leczniczych. Motyw wchodzi w grę tylko wtedy, gdy roślina nie została zakwalifikowana jako środek odurzający. Przykład: konopie jako pas ochronny w uprawie buraków. Jest to wtedy uprawiane tylko jako konopie użyteczne i nie ma motywu spożywania jako narkotyk lub środek odurzający.
Nie ma znaczenia, czy uprawa środków odurzających odbywała się na skalę rolniczą, czy nie. Jedynie uprawa konopi handlowych musi odbywać się w gospodarstwie rolnym. Uprawa nie wymaga również, aby dana osoba była jednocześnie właścicielem miejsca. Uprawa przez zaniechanie jest również możliwa do pomyślenia, jeśli okazało się, że gwarant ma obowiązek usunięcia rośliny. Jest to możliwy do pomyślenia przypadek, jeśli posiada się własność lub posiadanie danej działki / mieszkania. Uprawa jest zakończona, gdy sprawca lub osoba trzecia rozpoczyna zbiór.
Uprawa przez uprawnionego użytkownika, na przykład mieszkania, jest możliwa bez problemów i jest karalna. Problematyczna może stać się sytuacja, gdy uprawę prowadzi inna osoba, która nie jest uprawnionym użytkownikiem. W takich przypadkach konieczne jest przeprowadzenie kompleksowego badania przez prawnika BTM, któremu powierzono stan faktyczny sprawy. W szczególnych konstelacjach można sobie wyobrazić odpowiedzialność karną uprawnionego użytkownika obok sprawcy.
Odpowiedzialność karna z art. 29 I 1 BTMG wymaga zamiaru popełnienia przestępstwa. Musi on odnosić się konkretnie do uprawy BTMG. Wystarczający jest również zamiar warunkowy. Umyślność to wiedza i zamiar popełnienia przestępstwa. Przy ocenie zamiaru popełnienia przestępstwa nie ma znaczenia rodzaj środka odurzającego ani jego ilość z substancją czynną. W przypadku popełnienia błędu, jak już wspomniano, możliwością odpowiedzialności karnej pozostaje również niedbalstwo. Niedbalstwo dotyczy także używania środków odurzających lub nadużywania ich w celach odurzających.
§ 29 ust. 4
(4) Jeżeli sprawca w przypadkach z podrozdziału (1) zd. 1 nr 1, 2, 5, 6 lit. b, nr 10 lub 11 postępuje niedbale, grozi mu kara pozbawienia wolności do jednego roku lub grzywna.
Pod pojęciem "handel" należy rozumieć wszelkie samodzielne działania mające na celu wspieranie obrotu środkami odurzającymi. Uznaje się, że handel istnieje również wtedy, gdy jest to działalność jednorazowa lub okazjonalna. Działalność ta musi być zatem ukierunkowana na obrót. Powodzenie czynu w kontekście obrotu nie jest warunkiem koniecznym. Celem obrotu musi być doprowadzenie narkotyku w drodze do konsumenta. Gdyby sprawca chciał jedynie skonsumować narkotyk na własny użytek, znamię to nie miałoby zastosowania.
Transakcja nie musi mieć miejsca bezpośrednio, ani też narkotyk nie musi trafić na rynek. Tym samym wystarczająca jest aktywność, a nie powodzenie czynu. Tym samym należy ustalić u sprawcy jedynie opłacalny zamiar sprzedaży. Nie ma znaczenia, czy sprawca również wprowadza go w życie lub może wprowadzić w życie. W rezultacie wystarczające są wysiłki zmierzające do sprzedaży lub kupna.
Paragraf 29 BTMG czyni również import BTMG przestępstwem karalnym. W przeciwieństwie do uprawy, produkcji czy handlu, import jest przestępstwem sukcesu. Dlatego też przestępstwo uznaje się za udane, gdy narkotyk przekroczy granicę kraju. W tym przypadku również usiłowanie jest karalne. Sam import nie musi być dokonany osobiście przez sprawcę. Przesłanie narkotyku pocztą, koleją lub innym środkiem transportu również liczy się jako import. Podobnie jak w przypadku innych przestępstw, do popełnienia przestępstwa wymagany jest zamiar. Możliwe jest jednak popełnienie przestępstwa przez zaniedbanie.
Podobnie jak przywóz środków odurzających, również wywóz jest karalny. Podobnie jak import, eksport jest przestępstwem sukcesu. Sukces ma miejsce, gdy narkotyk przekroczył granicę.
Celem odpowiedzialności karnej za dystrybucję jest ograniczenie rozprzestrzeniania się środków odurzających i ekspansji handlu nimi. Jeśli handel środkami odurzającymi nie jest istotny, przestępstwo dystrybucji jest nadal karalne. Warunkiem odpowiedzialności karnej jest przeniesienie uprawnień do dysponowania na inną osobę w celu umożliwienia jej swobodnego i nieograniczonego dysponowania narkotykiem. Do odpowiedzialności karnej nie jest wymagane świadczenie lub podstawa prawna. Musi zatem istnieć osoba, która rozporządza narkotykiem oraz odbiorca. Przestępstwo jest dokonane, gdy osoba ta ma uprawnienia do rozporządzania narkotykiem.
Inne wprowadzanie do obrotu ma w ustawie charakter przestępstwa typu catch-all. Pierwsze formy odpowiedzialności karnej są stosunkowo wąsko określone i tylko odpowiedni czyn mógł być subsumowany pod dane przestępstwo. Z tego powodu istnieje druga forma wprowadzania do obrotu. Regulacja ta ma na celu wypełnienie luk w systemie prawnym, aby uniknąć ewentualnej bezkarności sprawcy. Przez pojęcie "wprowadzenie do obrotu" rozumie się każdą możliwość nabycia przez inną osobę, np. sprawcę, uprawnień do dysponowania środkiem odurzającym. Przykładem innego wprowadzenia do obrotu jest pozbycie się narkotyków i znalezienie ich przez osobę trzecią, ale również ukradkowe spieniężenie narkotyków mieściłoby się w tym aspekcie.
Ostatnią możliwością popełnienia przestępstwa w rozumieniu § 29 BTMG jest uzyskanie środków odurzających w inny sposób. Oznacza to, że ktoś uzyskuje faktyczną władzę nad środkiem odurzającym, nie będąc wcześniej jego właścicielem. To przestępstwo zostało stworzone również po to, aby funkcjonować jako przestępstwo uniwersalne. W ten sposób wszystkie możliwości nielegalnego obrotu środkami odurzającymi są objęte bez żadnych luk. Nabywcą jest ten, kto ma faktyczne uprawnienia do dysponowania środkiem odurzającym. Musi on mieć możliwość dysponowania nim jak własną własnością.
Ponadto konieczne jest, aby sprawca wykonywał władzę rozporządzania w takim zakresie, w jakim ma możliwość i wolę rozporządzania przedmiotem jak własnym. Zatem narkotyk musi znajdować się w swobodnej dyspozycji sprawcy. Aby nie doszło do nabycia, sprawca nie może uzyskać narkotyku za zgodą poprzedniego właściciela. Podstawowym przypadkiem zastosowania jest więc uzyskanie w drodze innych przestępstw, takich jak rozbój czy kradzież.
Inną możliwością w inny sposób byłoby znalezienie środków odurzających. Podobnie jak w przypadku pozostałych możliwości, również usiłowanie jest karalne. Przestępstwo zostaje zakończone, gdy sprawca uzyskał faktyczne panowanie nad substancją odurzającą, a kończy się z chwilą zapewnienia sobie nowego panowania. Również w tym przypadku chodzi o to, że sprawca musi działać umyślnie. Wystarczający jest zamiar warunkowy, a w razie wątpliwości możliwe jest także działanie nieumyślne.
To przestępstwo z § 29 BtMG jest również przestępstwem chwytnym, które ma obejmować te wypadki, w których sprawca ma kontrolę nad narkotykiem, ale nie można udowodnić, w jaki sposób wszedł w jego posiadanie. Ze względu na niebezpieczeństwo ewentualnego przekazania nawet niewielkich ilości, norma ta ma uzasadnienie penalne. Ponieważ samo spożycie narkotyku nie jest karalne, dyskusja jest nieważna, jeśli posiadanie jest już karalne.
Wyjątki od odpowiedzialności karnej wobec normy nie są właściwie przewidziane, chyba że właściciel wykaże się zezwoleniem na nabycie. Dla popełnienia przestępstwa nie jest wystarczające znalezienie jedynie utensyliów przeznaczonych do zażywania środków odurzających. Problemem staje się dopiero znalezienie w nich pozostałości i to w określonej ilości. Nawet jeśli te pozostałości nie mogą być wykorzystane do spożycia, to i tak mają charakter środków odurzających.
Aby można było mówić o posiadaniu, obiektywnie musi istnieć faktyczne panowanie nad środkiem odurzającym, a subiektywnie musi istnieć także wola panowania. Zatem już posłańca należy rozumieć jako posiadacza, który jedynie transportuje narkotyki w swoim ciele. W większości przypadków rodzaj posiadania nie ma znaczenia. Inną formą posiadania jest tzw. współposiadanie. Ma ono miejsce zwłaszcza wtedy, gdy kilka osób wspólnie nabyło środki odurzające lub za nie zapłaciło.
Rzeczywisty cel czy motyw posiadania nie ma znaczenia i może zostać pominięty. W przeciwieństwie do pozostałych przepisów, usiłowanie posiadania nie jest karalne, a dopełnienie przestępstwa następuje w przypadku dominacji nad narkotykiem. Zamiar jest zawsze warunkiem koniecznym tego przestępstwa, a skazanie za niedbalstwo nie jest w konkretnym przypadku karalne.
Oprócz § 29 BtMG inne normy regulują czyny karalne. Dotyczy to również § 29a BtMG.
§29a Ustawa o obrocie środkami odurzającymi - przestępstwa
(1) Kara pozbawienia wolności na czas nie krótszy od jednego roku grozi temu, kto,
1. jako osoba, która ukończyła 21 lat, nielegalnie dostarcza środki odurzające osobie, która nie ukończyła 18 lat, albo udziela lub przekazuje je do natychmiastowego spożycia wbrew przepisom rozdziału 13 I lub
2) nielegalny obrót środkami odurzającymi w ilościach innych niż znaczne, wytwarzanie lub wydawanie ich w ilościach innych niż znaczne lub posiadanie ich bez uzyskania zezwolenia na podstawie ust. 1 I.
(2) W mniej poważnych przypadkach karą jest pozbawienie wolności na okres od trzech miesięcy do pięciu lat.
Cechą szczególną tej normy jest podniesienie do rangi przestępstw zbrodni i szczególnej treści kryminalnej oraz odpowiadającej jej szkodliwości dla środowiska społecznego. W tym przypadku kara pozbawienia wolności nie jest niższa niż rok, poza przypadkiem mniejszej wagi, a w razie wątpliwości może wynosić nawet 15 lat.
Przepis z ust. 1 nr 1 stanowi, że osoby, które ukończyły 21 lat, ponoszą szczególną odpowiedzialność karną, gdy tylko dostarczają, udzielają lub przekazują środki odurzające w celu użycia osobom poniżej 18 lat. Mówiąc prościej, osoba dorosła musi popełnić przestępstwo na osobie małoletniej. Określenie "dostarczenie" jest używane, jeśli małoletni może swobodnie dysponować narkotykami; termin ten jest taki sam, jak w art. 29 I 1 nr 1. Inaczej niż poprzednio, pojęcie "dostarczenie" w tym przepisie obejmuje również sprzedaż (z kontrprzykładem przy dostawie) i handel.
Podanie opisuje zastosowanie środka znieczulającego na ciele biorcy bez jego aktywnego udziału. Przykładem może być wkłucie igły i naciśnięcie strzykawki na biorcę bez jego aktywnego udziału. Aby sprawca mógł zostać ukarany, musi mieć zamiar. Tak jest w przypadku, gdy wie, że małoletni nie ukończył 18 lat. Wystarczający jest zamiar warunkowy.
Również w tym przypadku pojęcia są już znane. Pojęcia obrotu, produkcji, dystrybucji i posiadania są identyczne jak w przypadku § 29 I nr 1. Przestępstwo zostało więc rozszerzone o pojęcie niemałej ilości. Ma to zasadnicze znaczenie dla prawa karnego narkotykowego. Od czasu wejścia w życie BtMG Trybunał Federalny (BGH) ustalił pewne wartości orientacyjne dla zwykłych środków odurzających. Liczy się tu nie waga samego narkotyku, lecz raczej ilość substancji czynnej, która najlepiej nadaje się do bliższego określenia ilości, która nie jest mała. Oto kilka przykładów:
Paragraf 29 BtMG odnosi się do posiadania środków odurzających i reguluje, że jest to zasadniczo karalne. Istnieją jednak wyjątki od tej reguły, zwłaszcza jeśli posiadanie służy opiece medycznej, weterynaryjnej lub innym uzasadnionym celom.
Jeśli chodzi o posiadanie środków odurzających, to zdecydowanie sensowne jest skonsultowanie się z prawnikiem BTM. Taki prawnik może udzielić kompleksowej porady prawnej, a w razie potrzeby reprezentować interesy swojego klienta w sądzie.
Na stronie § 30 BtMG brzmi po raz pierwszy niemal identycznie jak dotychczasowe normy BtMG. Przepis ten obejmuje jednak popełnienie przez gangi przestępstwa przeciwko zdrowiu publicznemu. Obejmuje również uprawę, produkcję i handel przez gangi, które połączyły siły w celu popełnienia takich czynów. Nie obejmuje natomiast importu środków odurzających. Gang można zdefiniować jako grupę trzech osób, które chcą popełnić przestępstwa z określonego prawa. Pojęcie gangu jest jednak kontrowersyjne.
Obejmuje również komercyjne wydawanie, podawanie lub przekazywanie do bezpośredniego spożycia osobom. Również w tym przypadku norma podejmuje orzeczone już przestępstwo z § 29a ust. 1 nr 1. Nowością jest tu jednak kryterium profesjonalizmu. Komercyjnie działa ten, kto poprzez wielokrotne popełnianie przestępstwa chce wygenerować stałe źródło dochodu o jakimś czasie trwania i zakresie. Tu również karalne jest usiłowanie i wymagany jest zamiar. Przestępstwo podstawowe z § 29 I nr 1 ma wszystkie wymagania, które dotyczą także § 30 BtMG.
Paragraf 30b BtMG znów jest nieco oderwany od poprzednich norm. Oto jego treść:
§30b Ustawa o obrocie środkami odurzającymi - wykroczenia
§ 129 kodeksu karnego ma zastosowanie również wtedy, gdy stowarzyszenie, którego cele lub którego działalność jest ukierunkowana na niedozwolone rozprowadzanie środków odurzających w rozumieniu § 6 nr 5 kodeksu karnego, nie istnieje lub istnieje tylko w Niemczech.
Tak więc przestępstwo z § 30b BtMG polega na założeniu organizacji przestępczej, udziale w takiej organizacji lub wspieraniu takiej organizacji, pozyskiwaniu dla niej członków lub zwolenników. Uczestnictwo w takim związku jest konsensualnym włączeniem do organizacji. Formalne członkostwo nie jest konieczne, a wystarczające jest działanie dorozumiane. Uczestnictwo nie musi oznaczać bezpośredniego udziału w poszczególnych przestępstwach, ale wystarczy jakakolwiek aktywność na rzecz celów stowarzyszenia.
§31 Ustawa o obrocie środkami odurzającymi - złagodzenie lub odstąpienie od wymierzenia kary
Sąd może złagodzić karę zgodnie z art. 49 I k.k. lub, jeżeli sprawca nie darował kary pozbawienia wolności powyżej trzech lat, odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli sprawca
1) przez dobrowolne ujawnienie swojej wiedzy w znacznym stopniu przyczynił się do wykrycia przestępstwa z sekcji 29-30a związanego ze swoim przestępstwem lub,
2. dobrowolnie ujawnia swoją wiedzę wydziałowi w tak dobrym czasie, że można jeszcze zapobiec przestępstwu z sekcji 29 III, sekcji 29a I, sekcji 30 I, sekcji 30a I, które jest związane z jego przestępstwem i o którym wie, że jest planowane. [...]
Poprzez tę normę sąd ma możliwość złagodzenia kary lub całkowitego odstąpienia od jej wymierzenia, jeżeli nie doszło do darowania kary pozbawienia wolności powyżej trzech lat. Wymaga to jednak dobrowolnego ujawnienia wiedzy przez sprawcę. Wiedza ta musi z kolei w istotny sposób przyczynić się do wykrycia przestępstwa, wykraczając poza wkład strony ujawniającej. Według nr 2 możliwe jest również, że sprawca w porę ujawnił swoją wiedzę organowi, dzięki czemu można było zapobiec pewnym poważnym przestępstwom narkotykowym. Te przestępstwa również zostały wymienione konkludentnie w nr 2.
Interesujące jest również to, że nie tylko sąd ma możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, ale również prokuratura ma możliwość niewniesienia skargi publicznej. Jeśli skarga została już wniesiona, sąd może zawiesić postępowanie do czasu rozpoczęcia rozprawy głównej. Musi się jednak na to zgodzić prokuratura lub oskarżony. Celem tej normy jest rozbicie wspomnianych gangów oraz rozbicie związków. Jednak równie ważne jest m.in. kryminalna ściganie popełnionych lub planowanych przestępstw. Również celem normy jest de, wskazanie przestępcom łatwiejszej drogi ucieczki od nielegalnej działalności.
Jednak i tu pojawiają się trudne punkty dla obrony sprawcy przez adwokata BTM. Pojawia się na przykład kwestia samooskarżenia lub winy. Istnieje również możliwość składania fałszywych zeznań i tym samym obciążania niewinnych osób. Jeśli poprzez zeznania stanie się stałym świadkiem, może to również spowodować obciążenie psychiczne dla strony ujawniającej.
Na stronie § 31 BtMG reguluje możliwość odstąpienia od ukarania. Ma to miejsce w przypadku zaistnienia przestępstwa przeciwko BtMG w postaci § 29. Warunkiem koniecznym jest to, że oskarżony posiadał środki odurzające wyłącznie na własny użytek. Określa się to również mianem niewielkich ilości. Nie ma znaczenia, czy oskarżony uprawia, produkuje, importuje, eksportuje, przeprowadza, nabywa lub w inny sposób uzyskuje lub posiada te niewielkie ilości na własny użytek. Należy całkowicie odstąpić od ścigania, jeśli sprawca posiada niewielkie ilości BTM w pomieszczeniu do konsumpcji narkotyków wyłącznie na własny użytek, co można tolerować zgodnie z § 10a, nie będąc jednocześnie w posiadaniu zezwolenia na nabycie.
Z drugiej strony nie mogą istnieć okoliczności sprzyjające interesowi publicznemu w popełnieniu przestępstwa i ściganiu. Więcej na temat pojęcia "nie małej kwoty" patrz wyżej. Ponadto, nierzadko umorzenie postępowania jest powiązane z warunkami. Na przykład sprawca może być zmuszony do poddania się terapii lub nawet dostarczenia dowodów negatywnego spożycia. Celem § 31a BtMG jest odciążenie systemu więziennictwa i jednocześnie umożliwienie odpowiedniej reakcji na posiadanie środków odurzających na własny użytek.
Na stronie § 32 ustawy o środkach odurzających reguluje szeroką gamę deliktów administracyjnych z zakresu prawa narkotykowego. Tym samym art. 32 ustawy o środkach odurzających w logiczny sposób odsyła do najróżniejszych działów ustawy o środkach odurzających. Przykładowo, odpowiednie wykroczenie administracyjne można popełnić, jeśli nie zgłosi się odpowiednio, że uczestniczy się w obrocie środkami odurzającymi lub nie posiada się odpowiedniego pozwolenia na przywóz i wywóz.
Ustawa o środkach odurzających może w takich przypadkach przewidywać grzywnę w wysokości do 25.000,00 €. W najniższym przypadku jest to jednak 5,00 €. Jeśli sprawca działa niestarannie, grzywna może wynieść do 12.500,00 €. Organem właściwym do nakładania grzywien jest BfArM. Organ ten jest Federalnym Instytutem Leków i Urządzeń Medycznych. Ważne jest również przedawnienie w przypadku wykroczeń administracyjnych. Zwykłe przedawnienie wynosi trzy lata, a w przypadku zaniedbania jeszcze dwa lata.
Na stronie § 33 BtMG reguluje przepisy dotyczące konfiskaty i rozszerzonej konfiskaty korzyści z przestępstwa w odniesieniu do treści i granic mienia. Według samego StGB konfiskata jest środkiem, a według StPO jest skutkiem wtórnym. Celem konfiskaty korzyści z przestępstwa jest zajęcie mienia, a więc wyrównanie bezprawnego przemieszczenia mienia. Podobnie przepis ten stanowi pewną prewencję, gdyż skutkuje tym, że wzbogacenie sprawcy o korzyści z przestępstwa nie trwa w nieskończoność. Nie może być więc tak, że zakłócenie porządku prawnego warunkowałoby istniejące wzbogacenie sprawcy.
Konfiskata dochodów z przestępstwa jest możliwa w trzech różnych konstelacjach.
Pierwsza możliwość to konfiskata od sprawców lub uczestników, druga to konfiskata rozszerzona od sprawców lub uczestników, a ostatnia możliwość to konfiskata od innych osób. Dodatkowo jednak istnieje konfiskata wartości korzyści z przestępstwa.
W kontekście przestępstw z ustawy o środkach odurzających możliwe jest orzeczenie przez sąd nadzoru nad zachowaniem. Jest to możliwe w przypadku przestępstw z § 29 III, § 29a, § 30 i § 30a. Przepis ten odsyła do § 68 I Kodeksu karnego. Sam nadzór nad postępowaniem jest środkiem poprawy i bezpieczeństwa. W konkretnych przypadkach przestępców niebezpiecznych lub zagrożonych karą należy wspierać i nadzorować ich postępowanie w życiu w krytycznych okresach czasu, aby uchronić ich przed kolejnymi przestępstwami i zniechęcić do ich popełniania. Należy zatem odróżnić to również od pomocy w zakresie probacji.
W tym zakresie nadzór pełni podwójną funkcję. Ma być ewentualną pomocą i wsparciem dla skazanego, aby mógł się resocjalizować, a z drugiej strony chroni ogół społeczeństwa przed nowymi przestępstwami. Dozór może być orzeczony przez sąd w konkretnej sprawie lub z mocy prawa. Warunkiem zastosowania dozoru jest darowanie kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy oraz to, że sprawca popełni kolejne przestępstwa.
Całe niemieckie prawo narkotykowe jest bardzo złożone w swojej różnorodności. Jego celem jest wspomniana wcześniej ochrona ludności. Ponadto istnieją regulacje dotyczące legalnego i nielegalnego używania środków odurzających, które jest karane przez prawo. Jeśli jesteś oskarżony o przestępstwo z ustawy o środkach odurzających, profesjonalna ocena przez prawnika ds. narkotyków jest absolutnie konieczna. Tylko dzięki temu w razie wątpliwości można uniknąć gorszego wyniku. Dlatego nie należy się wahać. Dzięki naszemu szerokiemu i wszechstronnemu doświadczeniu jesteśmy właściwym partnerem do kontaktu w przypadku wszystkich Państwa wątpliwości i potrzeb. kryminalna istotna sprawa!
Biuro główne - Kerpen
Pan Patrick Baumfalk, adwokat
Droga główna 147
50169 Kerpen
Niemcy
Oddział - Witten
Pan Patrick Baumfalk, adwokat
Ulica Berlińska 4
58452 Witten
Niemcy
Nasz partner w USA, FL, Merritt Island, Spacecoast i Miami, USA:
Pan Alexander Thorlton, Esq. - German American Real Estate & Immigration Law Center, LLC
Projektowanie stron internetowych & SEO od Usługi Baumfalk