Prawo w Niemczech dzieli się na dwa główne obszary prawne: prawo prywatne i prawo publiczne. Prawo prywatne ma za zadanie regulować indywidualne stosunki prawne między obywatelami. Dotyczy to między innymi problemów kontraktowych, problemów z zakresu prawa rodzinnego, takich jak prawo małżeńskie czy prawo spadkowe, ale także prawa pracy. Podobnie problemem może być również odpowiedzialność deliktowa w przypadku naruszenia dóbr prawnych. Prawo publiczne natomiast reguluje stosunki między posiadaczami władzy publicznej (władzy suwerennej), jakimi są państwo, a poszczególnymi podmiotami prawa prywatnego, czyli obywatelami danego kraju.
Zatem w obszarze prawa prywatnego strony sporu spotykają się na równi, natomiast w obszarze prawa publicznego występuje stosunek nadrzędności lub podporządkowania. W ramach zmodyfikowanej teorii podmiotu rozróżnia się prawo publiczne i prywatne w zależności od tego, czy dana norma prawna wyłącznie uprawnia czy zobowiązuje posiadacza władzy suwerennej. Jeśli tak jest, to mamy do czynienia z prawem publicznym.
Prawo karne, które nazywane jest również prawem karnym, wyznacza dziedzinę prawa niemieckiego i oficjalnie należy do prawa publicznego. Kodeksami regulującymi poszczególne przestępstwa i wymogi proceduralne są Kodeks karny (Strafgesetzbuch, StGB) i Kodeks postępowania karnego (Strafprozessordnung, StPO). W prawie karnym chodzi więc o roszczenie karne państwa (władzy suwerennej) wobec domniemanego sprawcy przestępstwa.
W związku z tym pewne czyny są karane w Kodeksie Karnym (ułożonym według różnych działów). Mogą one obejmować uszkodzenie ciała, kradzież, oszustwo, nieumyślne spowodowanie śmierci i morderstwo. Ponieważ chodzi o ukaranie jednostki przez państwo, państwo i obywatel nie spotykają się na równych prawach, a obowiązujące normy uprawniają suwerena do karania. Klasyczna forma prawa publicznego.
Celem tej kary jest oddziaływanie wychowawcze na sprawcę poprzez tzw. profilaktykę specjalną. Podobnie kara działa odstraszająco na ogół społeczeństwa. Określa się to mianem "prewencji ogólnej". Represja wobec sprawcy, będąca jednocześnie konsekwencją ukarania go przez państwo, jest pokutą za popełnione przestępstwo.
Szczególna profilaktyka
"Próba zapobieżenia przyszłym przestępstwom delikwenta poprzez podjęcie określonych działań".
Prewencja ogólna
"Ogólny środek odstraszający lub ochronny mający na celu zapobieganie lub zmniejszenie częstotliwości i dotkliwości przestępstw przeciwko ogółowi społeczeństwa".
Ukaranie samego sprawcy odbywa się na drodze sądowego postępowania karnego, które zazwyczaj kończy się orzeczeniem o karze lub wyrokiem. Nadal jednak obowiązują szczególne regulacje w zakresie prawa karnego nieletnich. Prawo karne służy więc w szczególności ochronie szczególnie ważnych interesów prawnych oraz ukaraniu sprawcy w przypadku naruszenia interesów prawnych. Poprzez ochronę tych interesów prawnych ma być utrzymany pokój w państwie prawa i zachowane dobro wspólne. Przykładami szczególnie ważnych interesów prawnych są życie i nietykalność cielesna.
Przykład: Jesteś w drodze do pobliskiego supermarketu i nagle zostajesz złapany od tyłu. Sprawca uderza Cię nieopatrznie i kradnie torebkę. Masz ranę na twarzy.
Działanie sprawcy jest osobiście szkodliwe dla siebie. Człowiek sam się krzywdzi i jest okradany. Z innego punktu widzenia społeczeństwo jako całość nie może akceptować ani tolerować zachowania sprawcy. Ogólnonarodowe pokojowe współżycie funkcjonuje tylko wtedy, gdy przestrzega się wytycznych społecznych i czyni wyżej wymienione czyny karalnymi. Dla przykładu, sprawca mógł być winny uszkodzenia ciała z art. 223 k.k., kradzieży z art. 242 k.k., a nawet rozboju z art. 249 k.k.
Czuwająca sprawiedliwość na terenie Republiki Federalnej Niemiec jest zabroniona. Monopol na użycie siły to prawo samego państwa do podejmowania działań wobec poszczególnych obywateli i ich karania. Oznacza to, że tylko państwo może uwięzić, zatrzymać lub, w absolutnie wyjątkowych przypadkach, zranić osobę poprzez podjęcie działań. Mogłyby to zrobić organy policji. Celem tego monopolu jest to, aby ludzie nie dokonywali konsekwentnie odwetu, a w razie wątpliwości sami się ranili lub bili. W dłuższej perspektywie miałoby to szkodliwy skutek w postaci zakłócenia spokoju prawa.
Prawo karne, jako część prawa publicznego, można ponownie podzielić na prawo karne materialne i formalne. Prawo karne materialne zajmuje się tymi normami, które zostały ukarane przez StGB. Są to przestępstwa pospolite. Aby przestępstwo było karalne, zawsze muszą być spełnione co najmniej cztery warunki. Byłyby to m.in. czyn prawnie zabroniony, pisemna możliwa do wymierzenia kara, nieistnienie po stronie sprawcy przyczyn usprawiedliwiających, które czyniłyby karę zbędną oraz zawinione działanie sprawcy. Sprawca nie działałby w sposób zawiniony, gdyby mógł przedstawić usprawiedliwione powody swojego czynu.
Prawo karne materialne odpowiada więc na pytanie, czy sprawca w ogóle popełnił przestępstwo, czy też nie. Normy wykroczeń administracyjnych należą również do prawa materialnego. Nie są to jednak przestępstwa, a jedynie wykroczenia administracyjne. Są one również niezgodne z prawem, ale należy je uznać jedynie za nieistotne naruszenie prawa. Przykładem może być słuchanie głośnej muzyki po godzinie 22.00 czy wykroczenia związane z przekroczeniem prędkości. Konsekwencje prawne to najczęściej tylko grzywny, ale bez kar pozbawienia wolności.
Gdy tylko interesy prawne, które szczególnie zasługują na ochronę, zostaną naruszone przez niewłaściwe postępowanie, zawsze wchodzi w grę zastosowanie prawa karnego. Podobnie, jeśli interes społeczny wymaga ukarania sprawcy.
Kodeks karny (StGB) ponownie dzieli się na dwie części. Z jednej strony część ogólna, a potem część specjalna. Obie części nie mogą się bez siebie obejść. Część ogólna zawiera informacje na temat doktryny przestępstwa i jego konsekwencji prawnych, a także przepisy dotyczące oceny przestępstw. Przykładowo, sekcja 46 kodeksu karnego bardziej szczegółowo określa zasady wyrokowania. Wymierzając karę, sąd musi wziąć pod uwagę m.in. motywy i cele działania sprawcy, jego postawę czy sposób popełnienia przestępstwa. Nie są to jednak jedyne zasady.
Część szczególna prawa karnego obejmuje poszczególne przestępstwa, które podlegają karze. Zależność ta jest szczególnie istotna, gdy przestępstwo opisuje jedynie pewien zakres kary, a nie określa jej konkretnej wysokości. Część ogólna służy następnie jako wskazówka do konkretnego wymiaru kary. W części ogólnej uregulowano m.in. aspekty, o których była mowa wyżej, a które należy wziąć pod uwagę przy obliczaniu wysokości kary. Przestępstwa z części szczególnej można podzielić na następujące kategorie:
Sekcja części szczególnej StGB jest zawsze podzielona na elementy składowe przestępstwa i konsekwencje prawne. Aby sprawca mógł zostać ukarany, musi wypełnić wszystkie obiektywne i subiektywne elementy przestępstwa. Ponadto sprawca musi działać przyczynowo, a czyn musi być mu obiektywnie przypisany. Działanie sprawcy ma charakter przyczynowy, jeżeli przestępstwo nie może być pomyślane w oderwaniu od rzeczywistości bez ustania powodzenia w jego konkretnej postaci. Ustawa jest więc warunkiem koniecznym do jej powodzenia.
Definicja ta nazywana jest również formułą "conditio-sine-qua-non". Przestępstwo jest obiektywnie przypisywalne, jeżeli sprawca stworzył nieakceptowane przez prawo ryzyko, które realizuje się w sukcesie przestępstwa. Obiektywne elementy przestępstwa to zawsze te, które muszą obiektywnie wystąpić. Jako przykład służy § 212 Kodeksu karnego (nieumyślne spowodowanie śmierci), w którym śmierć innej osoby musi występować obiektywnie.
Elementy podmiotowe przestępstwa opisują, przynajmniej przykładowo w § 212 StGB i większości innych, że sprawca musi popełnić przestępstwo umyślnie. Dokładniej rzecz ujmując, istnieją trzy poziomy intencji. Ten "dolus directus" może występować w pierwszym lub drugim stopniu. W przypadku pierwszego z nich mówi się o "chęci" popełnienia przestępstwa, a w przypadku drugiego o "świadomości", że przestępstwo zostało popełnione. Trzeci poziom jest określony przez "dolus eventualis". Jest to intencja warunkowa, czyli świadoma akceptacja możliwego wystąpienia sukcesu.
Można też sobie wyobrazić, że sprawca działa nieumyślnie. Sprawca działa nieumyślnie, jeśli lekceważy niezbędną ostrożność w ruchu drogowym. Tym samym sprawca musiał mieć obiektywną możliwość przewidzenia, że czynu można było uniknąć. Ponadto sprawca musiał subiektywnie działać z brakiem staranności według swoich indywidualnych możliwości i wiedzy.
Dlatego w wielu przypadkach wydaje się trudne rozróżnienie, czy i kiedy sprawca działał jedynie nieumyślnie, czy też z zamiarem ewentualnym. Jest to istotne przede wszystkim dlatego, że odpowiedzialność karna w kontekście zaniedbań może być sankcjonowana tylko wtedy, gdy norma z Kodeksu karnego czyni karalnym także czyn zaniedbany. Wynika to jednoznacznie z art. 15 k.k.
Umyślność i niedbalstwo
Karalne jest tylko działanie umyślne, chyba że ustawa wyraźnie grozi karą za działanie nieumyślne.
Poniższe przestępstwa są przykładowe ze względu na częstotliwość ich popełniania:
Uszkodzenie ciała jest przestępstwem karanym na podstawie paragrafu 223 Kodeksu Karnego. W tym przestępstwie sprawca narusza nietykalność cielesną człowieka. Oznacza to, że musiało dojść do fizycznego znęcania się lub uszczerbku na zdrowiu. To przestępstwo jest sklasyfikowane w sekcji 17 Kodeksu Karnego. Przestępstwo to należy zatem do tych przestępstw, które są skierowane przeciwko osobom.
Ze znęcaniem się fizycznym mamy do czynienia, gdy występuje paskudne, niewłaściwe traktowanie, a samopoczucie fizyczne lub integralność fizyczna zostały naruszone nie tylko w nieznacznym stopniu. Uszczerbek na zdrowiu występuje w przypadku wywołania lub zwiększenia stanu patologicznego. Stan ten należy traktować jako stan patologiczny.
Atak
Kto znęca się fizycznie nad inną osobą lub powoduje uszczerbek na zdrowiu innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności nieprzekraczającej 5 lat lub karze pieniężnej.
Należy również wziąć pod uwagę niebezpieczne uszkodzenie ciała wg. § 224 StGB...ciężkie uszkodzenie ciała na mocy § 226 StGB lub również nieumyślne uszkodzenie ciała na podstawie art. 229 kodeksu karnego. Są to albo odrębne przestępstwa, albo kwalifikacje przestępstwa podstawowego z art. 223 k.k. Różnica polega na tym, że kwalifikacja może być nadana tylko wtedy, gdy spełnione zostało również podstawowe wykroczenie. Niezależne przestępstwa, takie jak nieumyślne uszkodzenie ciała, mogą być popełnione również bez przestępstwa podstawowego.
W przeciwieństwie do uszkodzenia ciała, kradzież i oszustwo nie są przede wszystkim przestępstwami przeciwko integralności cielesnej, ale są przestępstwami przeciwko mieniu. Podobnie jak w przypadku uszkodzenia ciała, karą jest tu pozbawienie wolności do pięciu lat lub grzywna. Przesłanką kradzieży jest zawsze konieczność zaboru cudzej rzeczy ruchomej. Do kradzieży dochodzi, gdy nastąpiła zmiana opieki nad dzieckiem. Oznacza to nic innego jak naruszenie cudzej pieczy i stworzenie nowej pieczy.
Przykład: sprawca jest zazdrosny o kolegę, bo ten ma zawsze najnowszy telefon komórkowy i chwali się nim. Bez dalszych ceregieli postanawia, że na następnym spotkaniu, bez zauważenia przez przyjaciela, ukradnie mu z kieszeni telefon komórkowy. Oto, co się dzieje.
W powyższym przykładzie bez problemu można założyć kradzież. Telefon komórkowy jest cudzą rzeczą ruchomą i sprawca dokonał jego zaboru również poprzez zerwanie opieki nad nim przez znajomego i ustanowienie nowej opieki. Podmiotowo sprawca działał umyślnie w ramach "dolus directus" i z zamiarem przywłaszczenia.
Kradzież
Kto zabiera cudzą rzecz ruchomą z zamiarem bezprawnego przywłaszczenia jej dla siebie lub osoby trzeciej, podlega karze pozbawienia wolności nieprzekraczającej 5 lat albo karze pieniężnej.
Oszustwo jest podobne do kradzieży, ale w obiektywnym stanie faktycznym nie polega na zabraniu, lecz na rozporządzeniu, czyli dobrowolnym oddaniu, poprzez podanie fałszywego faktu i błąd.
Przykład: Sprawca jest w sklepie z elektroniką i nakłada na drogą parę słuchawek metkę z ceną dużo tańszych słuchawek. Przy kasie sprawca twierdzi, że wziął produkt z półki. Otrzymuje on słuchawki w niższej cenie.
Oszustwo
Kto, w celu uzyskania bezprawnej korzyści majątkowej dla siebie lub dla osoby trzeciej, wyrządza szkodę majątkową innej osobie, wywołując lub utrzymując błąd przez podszywanie się pod fałszywe fakty lub zatajanie prawdziwych faktów, podlega karze pozbawienia wolności nieprzekraczającej pięciu lat lub karze pieniężnej.
W podanym przykładzie nie chodzi o zabieranie, ale o oddawanie (dysponowanie). Twierdzenie o nieprawdziwym fakcie (oszustwie) jest implikowane przez cenę. Konsekwencją jest karalne przestępstwo z kodeksu karnego, gdyż doszło do uszkodzenia majątku firmy.
Obok prawa karnego materialnego istnieje również tzw. prawo karne formalne. Reguluje to sposób egzekwowania prawa karnego materialnego. Prawo karne formalne jest przykładem przepisów dotyczących postępowania karnego, które na końcu postępowania przewidują ukaranie sprawcy. Źródłami prawnymi, których wymaga również formalne prawo karne, są Kodeks postępowania karnego (StPO), Ustawa o Konstytucji Sądowej (GVG) oraz Ustawa o Sądzie dla Nieletnich (JGG). Obejmuje również proces od dochodzenia do wykonania.
Przykład: Osoba zostaje napadnięta przez sprawcę. Po przeprowadzonym śledztwie policja ustaliła, że ta napaść była nieuzasadniona. Prokuratura musi teraz postawić zarzuty za napaść. W postępowaniu karnym wszystkie dowody są zabezpieczane i ponownie przesiewane. Po zakończeniu postępowania sąd ogłasza wyrok. Jak już wspomniano, karą za zwykłą napaść jest grzywna lub pozbawienie wolności do lat pięciu.
To, czy popełniono wykroczenie, czy nawet przestępstwo, wymaga własnych rozważań. Proste uszkodzenie ciała, ale także kradzież, to wykroczenia. Jeśli przyjrzeć się bliżej nieumyślnemu spowodowaniu śmierci, to jest to już przestępstwo. Podstawowym rozróżnieniem obu norm są najpierw elementy składowe samego czynu, ale także następstwo prawne. W przypadku uszkodzenia ciała możliwy jest jeszcze wyrok do pięciu lat, w przypadku nieumyślnego spowodowania śmierci wyrok zaczyna się dopiero od pięciu lat. Granica między wykroczeniem a przestępstwem musi więc mieć coś wspólnego z grożącą karą. Dokładniej wyjaśnia to § 12 StGB.
Przestępstwa i wykroczenia
(1) Przestępstwa to czyny bezprawne popełnione w Minimalny wymiar podlegają karze pozbawienia wolności na rok lub dłużej.
(2) Wykroczenia są czynami bezprawnymi popełnionymi w Minimalny wymiar są zagrożone mniejszą karą pozbawienia wolności lub karą pieniężną.
Oprócz kar głównych, które sama norma zawsze wymienia, sąd zawsze ma możliwość wymierzenia kary dodatkowej. Nie jest to jednak wprost wymienione w normie określającej karalność. Możliwymi karami dodatkowymi byłyby konfiskata i zajęcie broni lub odebranie prawa jazdy. Można to sobie wyobrazić w przypadku rozboju dokonanego z użyciem broni, którą ktoś faktycznie posiadał legalnie, gdyż jest posiadaczem pozwolenia na broń palną dużego kalibru.
Prawo jazdy może zostać odebrane, gdy tylko dana osoba popełni przestępstwa związane z udziałem w ruchu drogowym. Można tu wyobrazić sobie wszelkie przestępstwa i wykroczenia, jak np. nieumyślne uszkodzenie ciała, ale także przymus i jazdę w trybie "hit-and-run".
W przypadku ewentualnego skazania prawo karne dla nieletnich wykorzystuje znacznie szerszy zakres kar niż prawo karne dla dorosłych. Podczas gdy zwykłe prawo karne przewiduje kary główne, takie jak pozbawienie wolności czy grzywny, prawo karne dla nieletnich daje znacznie więcej możliwości. Powodem tego jest czynnik wychowawczy kary. W przeciwieństwie do znanych kar głównych, środki te stanowią "lex specialis" i w przypadku przestępstwa młodocianego są od nich preferowane. Ustawa o sądach dla nieletnich przewiduje tu trzy możliwości karania.
Z jednej strony mamy do czynienia ze środkami wychowawczymi, które są najłagodniejszą karą w prawie karnym dla nieletnich. Służą one uświadomieniu sprawcy wykroczenia i przeciwdziałaniu ponownemu popełnieniu przestępstwa. Można tu wyobrazić sobie działalność społeczną lub uczęszczanie na różne kursy. W dalszej kolejności od środków wychowawczych znajdują się środki dyscyplinarne. Są to m.in. ostrzeżenia, różne warunki lub zatrzymanie młodzieży. W konsekwencji chodzi o wykonywanie prac społecznych lub krótką formę pozbawienia wolności w postaci aresztu dla nieletnich. Najdłuższą formą zatrzymania jest zatrzymanie stałe, które może trwać minimum tydzień, a maksymalnie cztery tygodnie.
Ostatnią opcją karania pozostaje wyrok dla młodocianych. Jest to najsurowsza sankcja i przewiduje minimalną karę pozbawienia wolności w wysokości sześciu miesięcy, a maksymalną w wysokości dziesięciu lat, o ile przestępstwo jest zbrodnią, za którą można wymierzyć karę przekraczającą dziesięć lat pozbawienia wolności.
Jeśli przyjrzeć się bliżej prawu karnemu ze wszystkimi jego aspektami, to jest to dziedzina prawa, która może i musi być oceniana bardzo subiektywnie. Od popełnienia przestępstwa do ewentualnej kary, każda sprawa jest zawsze inna i od bardzo dobrej obrony w sądzie zależy wynik procesu z ewentualnym orzeczeniem kary lub skazaniem. Czy będzie kara dodatkowa czy tylko kara główna? Czy przestrzegano zasad wyrokowania? Czy przed wydaniem wyroku skazującego nie można nawet całkowicie umorzyć postępowania? Wszystko to są nasze zadania dla Państwa satysfakcji.
Nieważne, o jakie przestępstwo jesteś oskarżony, czy to wykroczenie, czy przestępstwo, czy napad, czy oszustwo, my są, zwłaszcza poprzez nasze Wiedza specjalistyczna w prawie karnym i Doświadczenie w dziedzinie obronności...zawsze właściwy. Kontakt dla twoich potrzeb!
Biuro główne - Kerpen
Pan Patrick Baumfalk, adwokat
Droga główna 147
50169 Kerpen
Niemcy
Oddział - Witten
Pan Patrick Baumfalk, adwokat
Ulica Berlińska 4
58452 Witten
Niemcy
Nasz partner w USA, FL, Merritt Island, Spacecoast i Miami, USA:
Pan Alexander Thorlton, Esq. - German American Real Estate & Immigration Law Center, LLC
Projektowanie stron internetowych & SEO od Usługi Baumfalk