Strafrecht

Advocatenkantoor voor strafrecht in Kerpen, Keulen en Witten

Uw strafrechtadvocaat, betrouwbaar en gespecialiseerd

Wij doen aan strafrecht!

Advocatenkantoor voor strafrecht in Kerpen, Keulen en Witten

Advocaat voor - Arbeidsrecht | Strafrecht | IT Recht | Gegevensbescherming

Het recht in Duitsland is verdeeld in de twee grote rechtsgebieden privaatrecht en publiekrecht. Het privaatrecht heeft tot taak de individuele rechtsbetrekkingen tussen burgers te regelen. Dit omvat onder meer contractuele problemen, familierechtelijke problemen zoals huwelijksrecht of erfrecht, maar ook arbeidsrecht. Ook aansprakelijkheid uit onrechtmatige daad in geval van schending van wettelijke rechten kan aan de orde zijn. Het publiekrecht regelt daarentegen de verhouding tussen de houders van openbare macht (soevereine macht), zoals de staat, en individuele privaatrechtelijke subjecten, d.w.z. de burgers van een land.

Op het gebied van het privaatrecht staan de partijen bij het geschil dus op gelijke voet, terwijl er op het gebied van het publiekrecht sprake is van een verhouding van superioriteit of ondergeschiktheid. In het kader van de gewijzigde subjecttheorie wordt een onderscheid gemaakt tussen publiek- en privaatrecht naargelang een bepaalde rechtsnorm een houder van soevereine macht uitsluitend het recht of de plicht geeft. Als dit het geval is, hebben we te maken met publiekrecht.

Strafrecht als onderdeel van het publiekrecht

Het strafrecht, dat ook strafstrafrecht wordt genoemd, duidt een gebied van het Duitse recht aan en behoort officieel tot het publiekrecht. De wetboeken die de afzonderlijke strafbare feiten en procedurevoorschriften regelen, zijn het wetboek van strafrecht (Strafgesetzbuch, StGB) en het wetboek van strafvordering (Strafprozessordnung, StPO). Strafrecht gaat dus over een strafrechtelijke vordering van de staat (soevereine macht) tegen een vermeende dader.

Dienovereenkomstig zijn bepaalde handelingen strafbaar in het wetboek van strafrecht (gerangschikt volgens verschillende afdelingen). Het kan gaan om lichamelijk letsel, diefstal, fraude, doodslag en moord. Aangezien het gaat om bestraffing van het individu door de staat, ontmoeten staat en burger elkaar niet op gelijke voet en geven de toepasselijke normen de soevereine macht het recht om te straffen. Een klassieke vorm van publiekrecht.

Het doel van deze straf is een educatief effect van de dader door middel van zogenaamde "speciale preventie". Evenzo heeft de straf een afschrikwekkend effect op de algemene bevolking. Dit wordt "algemene preventie" genoemd. Repressie van de dader, die ook een gevolg is van de bestraffing van de dader door de staat, is een verzoening voor het gepleegde misdrijf.

Speciale preventie
"De poging om toekomstige overtredingen van een delinquent te voorkomen door het nemen van bepaalde maatregelen."

Algemene preventie
"Algemene afschrikkende of beschermende maatregel ter voorkoming of vermindering van de frequentie en de ernst van misdaden tegen de algemene bevolking."

De bestraffing van de dader zelf vindt plaats via een gerechtelijke strafprocedure, die meestal eindigt met een strafbeschikking of een vonnis. Op het gebied van het jeugdstrafrecht gelden echter nog steeds bijzondere voorschriften. Het strafrecht dient dus specifiek om bijzonder belangrijke rechtsbelangen te beschermen en de dader te straffen in geval van schending van rechtsbelangen. Door deze juridische belangen te beschermen moet de rechtsvrede worden gehandhaafd en het algemeen belang worden beschermd. Voorbeelden van bijzonder zwaarwegende juridische belangen zijn het leven en de lichamelijke integriteit.

Voorbeeld: Je bent op weg naar de nabijgelegen supermarkt en plotseling word je van achteren gegrepen. De dader slaat je zonder onderscheid en steelt je tas. Je hebt een snee in je gezicht.

De actie van de dader is persoonlijk schadelijk voor zichzelf. Men doet zichzelf pijn en wordt bestolen. Vanuit een ander gezichtspunt kan de samenleving als geheel het gedrag van de dader niet accepteren of tolereren. Vreedzame coëxistentie op nationaal niveau werkt alleen als men zich houdt aan de sociale richtlijnen en de bovengenoemde handelingen strafbaar stelt. De dader had zich bijvoorbeeld schuldig kunnen maken aan lichamelijk letsel op grond van artikel 223 van het Wetboek van Strafrecht, diefstal op grond van artikel 242 van het Wetboek van Strafrecht of zelfs beroving op grond van artikel 249 van het Wetboek van Strafrecht.

Het monopolie van de staat op het gebruik van geweld in het strafrecht

Het geweldsmonopolie van de staat

Vigilante justitie in de Bondsrepubliek Duitsland is verboden. Een monopolie op het gebruik van geweld is het recht van de staat alleen om tegen individuele burgers op te treden en hen te straffen. Dit betekent dat alleen de staat een persoon mag opsluiten, vasthouden of, in absoluut uitzonderlijke gevallen, verwonden door maatregelen te nemen. Dit zou door de politie kunnen worden gedaan. Het doel van dit monopolie is ervoor te zorgen dat mensen niet consequent terugslaan en in geval van twijfel zichzelf verwonden of bevechten. Dit zou tot gevolg hebben dat de rechtsvrede op lange termijn wordt verstoord.

Het materiële strafrecht

Materieel recht

Het strafrecht, als onderdeel van het publiekrecht, kan weer worden onderverdeeld in materieel en formeel strafrecht. Het materiële strafrecht heeft betrekking op de normen die door het StGB strafbaar zijn gesteld. Dit zijn de gewone overtredingen. Er moeten altijd ten minste vier voorwaarden zijn voor een strafbaar feit. Dit zijn onder meer de wettelijk verboden handeling, de schriftelijk mogelijke straf, het ontbreken van rechtvaardigingsgronden bij de dader, die een straf overbodig zouden maken, en het verwijtbaar handelen van de dader. Een dader zou niet verwijtbaar handelen indien hij verschoonbare redenen voor zijn daad kan aanvoeren.

Het materiële strafrecht beantwoordt dus de vraag of de dader al dan niet een strafbaar feit heeft gepleegd. Ook de normen voor administratieve overtredingen vallen onder het materiële recht. Dit zijn echter geen strafbare feiten, maar slechts administratieve overtredingen. Deze zijn ook onwettig, maar moeten slechts worden beschouwd als een niet-opvallende overtreding van de wet. Voorbeelden hiervan zijn het luisteren naar luide muziek na 22.00 uur of snelheidsovertredingen. De juridische gevolgen zijn meestal alleen boetes, maar geen vrijheidsstraffen.

Het Wetboek van Strafrecht

StGB

Zodra rechtsbelangen die bijzonder beschermenswaardig zijn door wangedrag worden aangetast, komt de toepassing van het strafrecht altijd in aanmerking. Evenzo, als het algemeen belang een bestraffing van de dader verlangt.

Het wetboek van strafrecht (StGB) is weer verdeeld in twee delen. Enerzijds het algemene deel en anderzijds het bijzondere deel. Beide delen kunnen niet zonder elkaar. Het algemene deel bevat informatie over de doctrine van het misdrijf en de rechtsgevolgen ervan, alsmede bepalingen over de beoordeling van strafbare feiten. Zo worden in artikel 46 van het wetboek van strafrecht de beginselen van de strafmaat nader gespecificeerd. Bij de veroordeling moet de rechter onder meer rekening houden met de motieven en doelstellingen van de dader, zijn houding of de wijze waarop het strafbare feit is uitgevoerd. Dit zijn echter niet de enige beginselen.

Het bijzondere deel van het strafrecht omvat de afzonderlijke misdrijven die strafbaar zijn. Deze afhankelijkheid is met name relevant wanneer een strafbaar feit slechts een bepaalde strafmarge beschrijft en geen concreet bedrag aangeeft. Het algemene deel dient dan als leidraad voor de concrete strafmaat. In het algemene deel worden onder meer aspecten geregeld zoals hierboven vermeld, waarmee rekening moet worden gehouden bij de berekening van de hoogte van de straf. De strafbare feiten van het bijzondere deel kunnen in de volgende categorieën worden onderverdeeld:

Strafbare feiten tegen de staat en de samenleving - Het betrokken rechtsgoed is de democratische rechtsstaat.
Strafbare feiten tegen personen - Het betrokken rechtsbelang is de gezondheid en het leven van individuele personen. Bijgevolg mag men geen personen verwonden of doden.
Misdrijven tegen eigendom - Dit betreft diefstal, vernieling of beschadiging van eigendom.

Een afdeling van het bijzondere deel van het StGB is altijd onderverdeeld in de bestanddelen van het strafbare feit en het rechtsgevolg. Wil een dader worden gestraft, dan moet hij aan alle objectieve en subjectieve elementen van het strafbare feit hebben voldaan. Bovendien moet de dader causaal hebben gehandeld en moet de daad objectief aan hem kunnen worden toegeschreven. Het optreden van de dader is causaal indien het delict niet kan worden weggedacht zonder dat het succes in zijn concrete vorm ophoudt te bestaan. De handeling is dus een voorwaarde voor het succes ervan.

Deze definitie wordt ook wel de "conditio-sine-qua-non" formule genoemd. Het delict is objectief toerekenbaar indien de dader een wettelijk afgekeurd risico in het leven heeft geroepen, dat zich in het succes van het delict realiseert. De objectieve bestanddelen van het strafbare feit zijn altijd die welke objectief aanwezig moeten zijn. Artikel 212 van het Wetboek van Strafrecht (doodslag) dient als voorbeeld, waarbij de dood van een ander objectief aanwezig moet zijn.

De subjectieve bestanddelen van het delict beschrijven, althans bijvoorbeeld in § 212 StGB en de meeste andere, dat de dader het delict opzettelijk moet hebben begaan. Meer bepaald zijn er drie niveaus van intentie. Deze "dolus directus" kan bestaan in een eerste of tweede graad. In het eerste geval spreekt men van het "willen" plegen van het strafbare feit en in het tweede geval spreekt men van het "weten" dat het strafbare feit is gepleegd. Het derde niveau wordt bepaald door de "dolus eventualis". Dit is de voorwaardelijke intentie, d.w.z. de bewuste aanvaarding van een mogelijk succes.

Het is ook denkbaar dat een dader nalatig handelt. De overtreder handelt nalatig als hij de nodige voorzichtigheid in het verkeer veronachtzaamt. De dader moet dus de objectieve mogelijkheid hebben gehad te voorzien dat de handeling had kunnen worden voorkomen. Bovendien moet de overtreder subjectief onvoorzichtig hebben gehandeld in overeenstemming met zijn individuele capaciteiten en kennis.

Daarom lijkt het in veel gevallen moeilijk om te onderscheiden of en wanneer een dader slechts onachtzaam of met voorbedachte rade heeft gehandeld. Dit is vooral van belang omdat strafrechtelijke aansprakelijkheid in het kader van nalatig gedrag alleen kan worden gesanctioneerd als de norm uit het wetboek van strafrecht een nalatige handeling ook strafbaar stelt. Dit blijkt duidelijk uit artikel 15 van het wetboek van strafrecht.

Opzettelijke en nalatige handelingen
Alleen opzettelijk handelen is strafbaar, tenzij de wet nalatigheid uitdrukkelijk met straf bedreigt.

De volgende overtredingen zijn voorbeelden vanwege de frequentie waarmee ze worden begaan:

Lichamelijk letsel volgens § 223 StGB
Gevaarlijk lichamelijk letsel volgens § 224 StGB
Strafbare feiten tegen de BtMG
Diefstal volgens § 242 StGB
Fraude volgens § 263 StGB

De aanval

§ 223 StGB

Lichamelijk letsel is een strafbaar feit volgens artikel 223 van het Wetboek van Strafrecht. Bij dit delict tast de dader de lichamelijke integriteit van een persoon aan. Dit betekent dat er sprake moet zijn van fysieke mishandeling of gezondheidsschade. Dit misdrijf valt onder artikel 17 van het Wetboek van Strafrecht. Het misdrijf behoort dus tot de misdrijven die tegen personen zijn gericht.

Er is sprake van lichamelijke mishandeling als er sprake is van een nare, ongepaste behandeling en het lichamelijk welzijn of de lichamelijke integriteit niet alleen onbeduidend is aangetast. Er is sprake van gezondheidsschade wanneer een pathologische aandoening wordt veroorzaakt of vergroot. Deze toestand moet worden beschouwd als een pathologische toestand.

Aanval
Hij die een ander fysiek mishandelt of schade toebrengt aan de gezondheid van een ander, wordt gestraft met een vrijheidsstraf van ten hoogste vijf jaar of met een geldboete.

Ook moet rekening worden gehouden met gevaarlijk lichamelijk letsel volgens § 224 StGBzwaar lichamelijk letsel overeenkomstig § 226 StGB of ook nalatig lichamelijk letsel volgens artikel 229 van het Wetboek van Strafrecht. Dit zijn ofwel afzonderlijke delicten ofwel kwalificaties van het basisdelict krachtens artikel 223 van het wetboek van strafrecht. Het verschil is dat een kwalificatie alleen kan worden gegeven als ook aan het basismisdrijf is voldaan. Onafhankelijke strafbare feiten zoals lichamelijk letsel door nalatigheid kunnen ook zonder het basisdelict worden gepleegd.

De diefstal / fraude

§ 242 StGB

In tegenstelling tot lichamelijk letsel zijn diefstal en fraude niet in de eerste plaats misdrijven tegen de lichamelijke integriteit, maar eigendomsdelicten. Net als bij lichamelijk letsel is de straf hier een gevangenisstraf tot vijf jaar of een boete. Voorwaarde voor diefstal is altijd dat andermans roerende goederen zijn weggenomen. Diefstal komt voor wanneer er een verandering van voogdij is geweest. Dit betekent niets anders dan het verbreken van het gezag van een ander en het creëren van nieuw gezag.

Voorbeeld: Een dader is jaloers op een vriend omdat hij altijd de nieuwste mobiele telefoon heeft en daarover opschept. Hij besluit zonder meer om bij de volgende ontmoeting het mobieltje uit zijn zak te stelen zonder dat de vriend het merkt. Dit is wat er gebeurt.

In het bovenstaande voorbeeld kan zonder problemen van diefstal worden uitgegaan. De mobiele telefoon is het roerend goed van een ander en de dader heeft het ook weggenomen door het gezag van de vriend te verbreken en nieuw gezag te vestigen. Subjectief gezien handelde de dader met opzet in het kader van een "dolus directus" en met de bedoeling zich toe te eigenen.

Diefstal
Hij die een roerend goed van een ander neemt met de bedoeling zich dat goed wederrechtelijk toe te eigenen voor zichzelf of voor een derde, wordt gestraft met een vrijheidsstraf van ten hoogste vijf jaar of met een geldboete.

Fraude is vergelijkbaar met diefstal, maar in de objectieve feiten gaat het niet om een wegnemen, maar om een beschikking, oftewel een vrijwillig weggeven, door een vals feit en een vergissing.

Voorbeeld: De dader is in een elektronicawinkel en plakt het prijskaartje van een veel goedkopere hoofdtelefoon op een dure. Bij de kassa beweert de dader dat hij het product uit het schap heeft gepakt. Hij krijgt de koptelefoon voor een lagere prijs.

Fraude
Hij die, met het oogmerk zichzelf of een derde wederrechtelijk geldelijk voordeel te verschaffen, schade toebrengt aan de eigendom van een ander door een fout te creëren of in stand te houden door zich vals voor te doen of ware feiten te verzwijgen, wordt gestraft met een vrijheidsstraf van ten hoogste vijf jaar of met een geldboete.

In het gegeven voorbeeld gaat het niet om wegnemen, maar om weggeven (dispositie). De bewering van het onware feit (misleiding) ligt besloten in het prijskaartje. Een strafbaar feit volgens het wetboek van strafrecht is het gevolg, aangezien de activa van de onderneming zijn beschadigd.

Formeel strafrecht

formeel strafrecht

Naast het materiële strafrecht bestaat er ook het zogenaamde formele strafrecht. Dit regelt hoe het materiële strafrecht kan worden gehandhaafd. Het formele strafrecht is een voorbeeld van regelgeving voor de strafprocedure, die aan het einde van de procedure voorziet in de bestraffing van de dader. De rechtsbronnen die ook het formele strafrecht vereist zijn het Wetboek van Strafvordering (StPO), de Gerechtelijke Grondwet (GVG) en de Jeugdwet (JGG). Het behandelt ook het proces van onderzoek tot uitvoering.

Voorbeeld: Een persoon wordt aangevallen door een dader. Na onderzoek heeft de politie vastgesteld dat deze mishandeling onterecht was. Het Openbaar Ministerie moet nu een aanklacht wegens mishandeling indienen. In het strafproces wordt al het bewijsmateriaal veiliggesteld en opnieuw gezeefd. Aan het einde van de procedure spreekt de rechtbank een vonnis uit. Zoals reeds vermeld is de straf voor eenvoudige mishandeling een boete of een gevangenisstraf van maximaal vijf jaar.

Misdrijf of misdrijf?

§ 12 StGB

Of er een overtreding of zelfs een misdrijf is begaan, vereist een eigen afweging. Lichamelijk letsel, maar ook diefstal zijn misdrijven. Als men kijkt naar doodslag, dan is dit al een misdrijf. Het fundamentele onderscheid tussen beide normen is allereerst de bestanddelen van de handeling zelf, maar ook het rechtsgevolg. In het geval van lichamelijk letsel is een straf tot vijf jaar nog mogelijk; bij doodslag begint de straf pas bij vijf jaar. De grens tussen overtreding en misdrijf moet dus iets te maken hebben met de dreigende straf. In artikel 12 van de StGB wordt dit nader toegelicht.

Misdrijven en overtredingen
(1) Misdrijven zijn onwettige handelingen gepleegd in de Minimum afmeting worden bestraft met een gevangenisstraf van een jaar of meer.
(2) Misdrijven zijn onwettige handelingen begaan in de Minimum afmeting worden bestraft met een lagere vrijheidsstraf of een geldboete.

Hoofdstraf en bijkomende straf

Hoofd- en bijkomende straf

Naast de hoofdstraffen, die de norm zelf altijd noemt, heeft de rechter altijd de mogelijkheid om een bijkomende straf op te leggen. Dit wordt echter niet rechtstreeks vermeld in de norm die de strafbaarheid bepaalt. Mogelijke secundaire straffen zijn de inbeslagname van een wapen of de intrekking van het rijbewijs. Dit is denkbaar in het geval van een overval gepleegd met een wapen dat men eigenlijk legaal in bezit had, omdat men houder is van een grote wapenvergunning.

Het rijbewijs kan worden ingetrokken zodra iemand strafbare feiten in verband met verkeersdeelname heeft gepleegd. Denkbaar zijn alle misdrijven en overtredingen zoals nalatig lichamelijk letsel, maar ook dwang en doorrijden.

Jeugdstrafrecht

Bij een eventuele veroordeling maakt het jeugdstrafrecht gebruik van een veel breder scala aan straffen dan het volwassenenstrafrecht. Waar het gewone strafrecht voorziet in hoofdstraffen zoals gevangenisstraf of boetes, biedt het jeugdstrafrecht veel meer mogelijkheden. De reden hiervoor is de educatieve factor van de straf. In tegenstelling tot de bekende hoofdstraffen vormen deze maatregelen de "lex specialis" en verdienen zij de voorkeur boven deze laatste in het geval van een jeugddelict. De Juvenile Courts Act voorziet hier in drie strafmogelijkheden.

Enerzijds zijn er opvoedkundige maatregelen, die de mildste straf in het jeugdstrafrecht vormen. Zij dienen om de overtreder bewust te maken van het wangedrag en een nieuwe delinquentie tegen te gaan. Sociale activiteiten of het volgen van diverse cursussen zijn hier denkbaar. Na de educatieve maatregelen komen de disciplinaire maatregelen. Deze omvatten waarschuwingen, verschillende voorwaarden of jeugddetentie. Het gaat dus om een taakstraf of een korte vorm van vrijheidsberoving in de vorm van jeugddetentie. De langste vorm is permanente hechtenis, die minimaal een week en maximaal vier weken kan duren.

De laatste optie voor straf blijft de jeugdstraf. Dit is de zwaarste sanctie en voorziet in een minimum gevangenisstraf van zes maanden en een maximum van tien jaar, mits het een misdrijf betreft waarvoor meer dan tien jaar gevangenisstraf mogelijk is.

Definitieve

Als men het strafrecht met al zijn facetten nader bekijkt, dan is dit een rechtsgebied dat zeer subjectief kan en moet worden beoordeeld. Van het plegen van het delict tot de mogelijke straf is elke zaak altijd anders en de uitkomst van een proces met een mogelijke strafbeschikking of veroordeling hangt af van een zeer goede verdediging in de rechtbank. Komt er een secundaire straf of alleen een hoofdstraf? Zijn de beginselen van veroordeling in acht genomen? Kan de procedure niet eens helemaal worden stopgezet voordat er een veroordeling komt? Dit zijn allemaal onze taken voor uw tevredenheid.

Het maakt niet uit van welk misdrijf u wordt beschuldigd, of het nu gaat om een overtreding of een misdrijf, om mishandeling of fraude, wij zijn, vooral door onze Expertise in strafrecht en Ervaring met defensiealtijd de juiste. Neem contact op met voor uw behoeften!

Algemeen arbeidsrecht

De onderneming in het arbeidsrecht

Geschillen in het arbeidsrecht

Migratie en vreemdelingenrecht

Internationaal debiteurenbeheer

Strafrecht

Corona wet

IT & gegevensbescherming

Merkenrecht

Mededingingsrecht

Publicaties

Strafrecht

Advocatenkantoor voor strafrecht in Kerpen, Keulen en Witten

Uw strafrechtadvocaat, betrouwbaar en gespecialiseerd

Wij doen aan strafrecht!

Advocatenkantoor voor strafrecht in Kerpen, Keulen en Witten

Advocaat voor - Arbeidsrecht | Strafrecht | IT Recht | Gegevensbescherming

Strafrecht als onderdeel van het publiekrecht

Strafrecht als onderdeel van het publiekrecht

Het monopolie van de staat op het gebruik van geweld in het strafrecht

Het geweldsmonopolie van de staat

Het materiële strafrecht

Materieel recht

Het Wetboek van Strafrecht

StGB

De aanval

§ 223 StGB

De diefstal / fraude

§ 242 StGB

Formeel strafrecht

formeel strafrecht

Misdrijf of misdrijf?

§ 12 StGB

Hoofdstraf en bijkomende straf

Hoofd- en bijkomende straf

Jeugdstrafrecht

Jeugdstrafrecht

Definitieve

Je hebt een verdediging nodig door een advocaat voor strafrecht?

Neem dan contact met ons op

+49 (0) 2273 - 40 68 504

info@kanzlei-baumfalk.de

Advocatenkantoor voor strafrecht in Kerpen, Keulen en Witten

Advocaat voor - Arbeidsrecht | Strafrecht | IT Recht | Gegevensbescherming